communicatus
Latin
Étymologie
- Déverbal de communico, dérivé de communicatum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | communicatus | communicatūs |
| Vocatif | communicatus | communicatūs |
| Accusatif | communicatum | communicatūs |
| Génitif | communicatūs | communicatuum |
| Datif | communicatūi ou communicatū |
communicatibus |
| Ablatif | communicatū | communicatibus |
communicatus \Prononciation ?\ masculin
- Participation à.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | communicatus | communicată | communicatum | communicatī | communicatae | communicată |
| Vocatif | communicate | communicată | communicatum | communicatī | communicatae | communicată |
| Accusatif | communicatum | communicatăm | communicatum | communicatōs | communicatās | communicată |
| Génitif | communicatī | communicatae | communicatī | communicatōrŭm | communicatārŭm | communicatōrŭm |
| Datif | communicatō | communicatae | communicatō | communicatīs | communicatīs | communicatīs |
| Ablatif | communicatō | communicatā | communicatō | communicatīs | communicatīs | communicatīs |
communicatus \Prononciation ?\
- Participe passé de communico.
Références
- « communicatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.