completus
Latin
Étymologie
- De compleo (« remplir »).
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | completus | completă | completum | completī | completae | completă |
| Vocatif | complete | completă | completum | completī | completae | completă |
| Accusatif | completum | completăm | completum | completōs | completās | completă |
| Génitif | completī | completae | completī | completōrŭm | completārŭm | completōrŭm |
| Datif | completō | completae | completō | completīs | completīs | completīs |
| Ablatif | completō | completā | completō | completīs | completīs | completīs |
completus \Prononciation ?\
- Participe passé de compleo : Complet, achevé, rempli.
Références
- « completus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.