criticus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien κριτικός, kritikos.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | criticus | critică | criticum | criticī | criticae | critică |
| Vocatif | critice | critică | criticum | criticī | criticae | critică |
| Accusatif | criticum | criticăm | criticum | criticōs | criticās | critică |
| Génitif | criticī | criticae | criticī | criticōrŭm | criticārŭm | criticōrŭm |
| Datif | criticō | criticae | criticō | criticīs | criticīs | criticīs |
| Ablatif | criticō | criticā | criticō | criticīs | criticīs | criticīs |
criticus \Prononciation ?\
Apparentés étymologiques
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | criticus | criticī |
| Vocatif | critice | criticī |
| Accusatif | criticum | criticōs |
| Génitif | criticī | criticōrum |
| Datif | criticō | criticīs |
| Ablatif | criticō | criticīs |
criticus \Prononciation ?\ masculin
Références
- « criticus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.