instigatus
Latin
Étymologie
- Déverbal de instigo (« instiguer »), dérivé de instigatum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | instigatus | instigatūs |
| Vocatif | instigatus | instigatūs |
| Accusatif | instigatum | instigatūs |
| Génitif | instigatūs | instigatuum |
| Datif | instigatūi ou instigatū |
instigatibus |
| Ablatif | instigatū | instigatibus |
instigatus \Prononciation ?\ masculin
- Instigation.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | instigatus | instigată | instigatum | instigatī | instigatae | instigată |
| Vocatif | instigate | instigată | instigatum | instigatī | instigatae | instigată |
| Accusatif | instigatum | instigatăm | instigatum | instigatōs | instigatās | instigată |
| Génitif | instigatī | instigatae | instigatī | instigatōrŭm | instigatārŭm | instigatōrŭm |
| Datif | instigatō | instigatae | instigatō | instigatīs | instigatīs | instigatīs |
| Ablatif | instigatō | instigatā | instigatō | instigatīs | instigatīs | instigatīs |
instigatus \Prononciation ?\
- Participe passé de instigo.
Références
- « instigatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.