marras
Français
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe marrer | ||
|---|---|---|
| Indicatif | ||
| Passé simple | ||
| tu te marras | ||
marras \ma.ʁa\
- Deuxième personne du singulier du passé simple du verbe marrer.
Finnois
Étymologie
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | marras | martaat |
| Génitif | martaan | martaiden martatitten |
| Partitif | marrasta | martaita |
| Accusatif | marras [1] martaan [2] |
martaat |
| Inessif | martaassa | martaissa |
| Illatif | martaaseen | martaisiin martaihin |
| Élatif | martaasta | martaista |
| Adessif | martaalla | martailla |
| Allatif | martaalle | martaille |
| Ablatif | martaalta | martailta |
| Essif | martaana | martaina |
| Translatif | martaaksi | martaiksi |
| Abessif | martaatta | martaitta |
| Instructif | — | martain |
| Comitatif | — | martaine [3] |
| Distributif | — | martaittain |
| Prolatif | — | martaitse |
| ||
marras \ˈmɑ.rːɑs\ incomparable
Dérivés
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.