sonitus
Latin
Étymologie
- De sono (« sonner »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | sonitus | sonitūs |
| Vocatif | sonitus | sonitūs |
| Accusatif | sonitum | sonitūs |
| Génitif | sonitūs | sonituum |
| Datif | sonitūi ou sonitū |
sonitibus |
| Ablatif | sonitū | sonitibus |
sonitus \ˈso.ni.tus\ masculin
- Son, bruit, fracas, retentissement.
sonitum dare.
- faire entendre un son.
Synonymes
- sonoritas
Dérivés dans d’autres langues
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | sonitus | sonită | sonitum | sonitī | sonitae | sonită |
| Vocatif | sonite | sonită | sonitum | sonitī | sonitae | sonită |
| Accusatif | sonitum | sonităm | sonitum | sonitōs | sonitās | sonită |
| Génitif | sonitī | sonitae | sonitī | sonitōrŭm | sonitārŭm | sonitōrŭm |
| Datif | sonitō | sonitae | sonitō | sonitīs | sonitīs | sonitīs |
| Ablatif | sonitō | sonitā | sonitō | sonitīs | sonitīs | sonitīs |
sonitus \ˈso.ni.tus\
- Participe passé de sono.
Références
- « sonitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « sonitus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.