infortunatus
Latin
Étymologie
- De fortunatus (« fortuné ») avec le préfixe in-.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | infortunatus | infortunată | infortunatum | infortunatī | infortunatae | infortunată |
| Vocatif | infortunate | infortunată | infortunatum | infortunatī | infortunatae | infortunată |
| Accusatif | infortunatum | infortunatăm | infortunatum | infortunatōs | infortunatās | infortunată |
| Génitif | infortunatī | infortunatae | infortunatī | infortunatōrŭm | infortunatārŭm | infortunatōrŭm |
| Datif | infortunatō | infortunatae | infortunatō | infortunatīs | infortunatīs | infortunatīs |
| Ablatif | infortunatō | infortunatā | infortunatō | infortunatīs | infortunatīs | infortunatīs |
infortunatus \Prononciation ?\
Références
- « infortunatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.